Koken heeft altijd mijn interesse gehad. Lekker eten nog veel meer. Het één  is niet los te zien van het ander en zo was ik al jong bezig met het uitproberen van gerechtjes. Tijdens mijn huwelijk met echtgenoot nr. 1 bleven we regelmatig eten bij mijn schoonouders. Nu lag ik niet direct goed in die familie en, eerlijkheidshalve, zij ook niet bij mij. Toen al wilde ik  maar niet deugen en regelmatig werd ik door mijn schoonmoeder dan ook gewezen op mijn afwijkende ideeën en gedrag. Ik kan hier een simpel voorbeeld van geven.

Mijn nieuwe fiets was gestolen en ik had ongenadig de pest in. Hoewel we in een dorp woonden kwam fietsendiefstal  bij ons in de buurt veelvuldig voor. Ik besloot dan ook niet nogmaals in de valkuil te lopen van een fraai ogende en mooi glimmende fiets. Een aftands tweedehandsje werd door mij aangeschaft en ik betaalde er 20 gulden voor. Vervolgens kocht ik er een potje gele en roze verf bij en zo heb ik mijn tweedehandsje in een voor mij prachtig gekleurd fietsje veranderd. Één zekerheid had ik: geen mens zou het in zijn hoofd halen deze fiets te stelen, hij was afgrijselijk opvallend! Mijn schoonmoeder echter verschoot van kleur toen ik haar enthousiast mijn nieuwste aanwinst liet zien. Dit is slechts een van mijn vele ondeugden geweest tijdens dat huwelijk en mijn schoonfamilie heeft hier enorm onder geleden. Maar nu dan terug naar mijn kookkunsten.

Schoonmama vertelde op een dag dat haar zoon, mijn echtgenoot, dol was op stoof-aal. Het zweet brak me meteen uit want ik voelde de bui al hangen natuurlijk. Een schoonzusje, die wel deugde, was bij dat gesprek aanwezig en de dames probeerden mij uit alle macht te overtuigen van de smakelijkheid van hun recept. Maar ik was niet gemakkelijk te vangen en gaf flink tegengas. Dit was niet alleen uit dwarsigheid, ik was oprecht de overtuiging toegedaan dat mensen die stoof-aal eten verkapte kannibalen zijn en zei dit dan ook. Mijn schoonfamilie zat me sprakeloos aan te staren. Ik vertaal dat  per ongeluk in belangstelling en was al snel niet meer te stoppen in mijn pleidooi. Dit ging ongeveer zo: “Weten jullie wel wat alen eten? Alen eten dood vlees en niet alleen van dieren hoor! En als mensen aal willen eten betekent dat dus dat ze in feite kannibaal zijn. Wie weet zit je wel een van je vroegere vrienden naar binnen te werken via die aal.”  Mijn schoonfamilie had hier niet van terug en ik dacht het pleidooi te hebben gewonnen. Fout! Na enige tijd nam moeder het woord. Ik kon toch haar zoon, mijn echtgenoot nr. 1, wel een plezier doen en dat gerecht dan een keertje uitproberen? Aangezien ik een hekel heb aan ruzie en dwarsliggen geen bewuste houding van me is, het is gewoon een karaktertrek roept mijn eigen familie dan, besloot ik overstag te gaan. Zo kochten echtgenoot nr. 1 en ik dus op de markt een pond stoof-aal.

Thuis aangekomen moest ik die alen, die reeds op de markt onthoofd waren,  in een bak water leggen en daarna stukken snijden. Bak water gevuld, dooie kannibalen in de bak en een plank met slagersmes gepakt. Daar ging ik. Ik stak  mijn hand uit om een aal te pakken en hopla………het lijk zwom weg. Mijn gegil heeft de buurt opgeschrikt en echtgenoot nr. 1 kwam naar de keuken gesneld om zelf zijn visjes te vangen en in de pan te hakken. Nadat die dingen in de pan waren gegaan  moest ik ze koken. Deksel erop en een houten lepel in de aanslag stond ik als een ervaren kok de wacht te houden bij mijn pan met kannibalen.  Na een minuut of vijf hoorde ik geritsel en gepruttel uit de pan komen en tilde ik het deksel op. Zelfs nu, ruim 30 jaar later, ben ik nog dankbaar dat ik in een helder ogenblik die houten lepel had gepakt. Ik ben er van overtuigd dat die me het leven heeft gered. Wat ik aantrof in die pan was onbeschrijfelijk. Midden in de pan stond een enorm stuk aal recht overeind te sidderen, klaar om ij aan te vallen. Althans, dat dàcht ik ! Gillend van schrik mepte ik met mijn houten wapen de opstandeling neer en gooide het deksel op de pan. Na een kwartier heb ik -zonder nog een blik in die pan te werpen- het gas uitgedraaid. Die avond at is alleen een bord met sla.

Afgelopen week vaarde ik met een schip over een rivier. Ik moest meteen aan echtgenoot nr. 1 denken want aan de oever van de rivier zag ik ze zitten: hordes kannibalen…